Porady Logopedy

PORADY LOGOPEDY DLA RODZICÓW:

Droga Mamo, Tato!

• • Jeżeli Wasze dziecko ma kłopoty  logopedyczne, pamiętajcie, że nie wystarczą same ćwiczenia u logopedy. Bez waszego zaangażowania każda terapia skazana jest na porażkę. Wystarczy chęć i dziesięć minut dziennie.
  • Ustawienie aparatu artykulacyjnego odbywa się do 13 r.ż. i w tym okresie korygowanie wad wymowy przebiega bez większych stresów i problemów. Później w terapię logopedyczną trzeba włożyć dużo wysiłku. Pierwsze lata życia są najistotniejsze dla późniejszych okresów.
  • Im wcześniej zaburzenia mowy zostaną wykryte i ustalony tok postępowania, tym terapia będzie skuteczniejsza.
  • Niestety mowa w dużej mierze wpływa na całokształt rozwoju dziecka, a szczególnie na jego powodzenia w szkole
  • Starajcie się, aby ćwiczenia były atrakcyjne i angażowały wiele zmysłów dziecka. Bądźcie kreatywni. Na pewno znajdziecie mnóstwo pomysłów na gry i zabawy logopedyczne. Niech ćwiczenia podawane przez logopedę będą tylko punktem wyjścia.
  • Bądźcie cierpliwi i opanowani. Terapia logopedyczna musi potrwać. Na efekty trzeba będzie poczekać, ale na pewno przyjdą.
  • Dostrzegajcie nawet najmniejszy sukces dziecka i cieszcie się razem z nim. Pozytywne motywowanie wzmacnia terapię, ale daje też dziecku poczucie pewności i wiary we własne możliwości.
  • Bądźcie czujni na wymowę dziecka wszędzie, nie tylko podczas terapii.
  • Nie korygujcie wymowy dziecka przy kimś.
  • Ćwiczyć można wszędzie: w domu, samochodzie, na spacerze i podczas każdej okazji: mycie, układanie zabawek…
  • Nie zmuszajcie dzieci do ćwiczeń podczas choroby czy złego samopoczucia.
  • Sprawcie, aby ćwiczenia logopedyczne nie tylko korygowały wymowę ale również rozwijały jego słownictwo, wyobraźnię jasność wyrażania myśli i emocji. Sięgnijcie do swojej wyobraźni a na pewno sprawicie, że ćwiczenia staną się mniej nudne i żmudne, a efekty bardziej i szybciej widoczne.

12 PRZYKAZAŃ LOGOPEDYCZNYCH dla rodziców
(Leon Kaczmarek)

1. Narządy mowy dziecka kształtują się i zaczynają funkcjonować już w życiu płodowym. Są one ogromnie wrażliwe na wszystkie bodźce fizyczne i chemiczne, zarówno sprzyjające jak i szkodliwe.
2. Mowa otoczenia powinna być poprawna. Do dziecka trzeba mówić wolno, dokładnie i wyraźnie, trzeba zaniechać sztucznego spieszczania i używania tzw. języka dziecięcego.
3. Dziecko powinno reagować na aktywność uczuciową i słowną otoczenia. Z początku jest to uśmiech, ruch rączki, przegięcie ciała. Wnet jednak nastąpią reakcje głosowe. Gdy ich brak, trzeba koniecznie zbadać słuch dziecka, gdyż może on być osłabiony.
4. Absolutnie nie wolno krępować dziecka w reagowaniu na aktywność otoczenia.
5. Jeśli dziecko ma nieprawidłową budowę narządów mowy (rozszczep warg, dziąseł, podniebienia, zniekształcenia w układzie szczęk, uzębienia itp.), powinno się bezwzględnie pójść z nim do lekarza specjalisty: chirurga plastyka, ortodonty.
6. Dziecko leworęczne należy otoczyć specjalną opieką. W okresie kształtowania się mowy nie wolno zmuszać go do posługiwania się prawą ręką, gdyż mogą wystąpić zaburzenia mowy.
7. Kiedy dziecko samo zaczyna coraz więcej mówić nie wolno tej skłonności gasić np. obojętnością lub cierpką uwagą, bo wówczas dziecko zamyka się w sobie, staje się nieufne, niemieje.
8. Nie należy hamować żywiołowego pędu do mowy, trzeba wykorzystać ogromny ładunek uczuciowy, jaki dziecko wkłada w mowę.
9. Należy pilnie baczyć czy kształtowanie się mowy dziecka przebiega zgodnie z normą.

10.  Od momentu zdobycia przez dziecko umiejętności mówienia zdaniami nie wolno bezustannie przeszkadzać mu przez ciągłe poprawianie i zmuszanie do poprawnego powtarzania, gdyż dziecko nabawi się kompleksu niższej wartości, straci zaufanie do otoczenia, przestanie mówić.

11.  Dziecko trzyletnie monologuje, ale chce też rozmawiać z otoczeniem, zadaje mnóstwo pytań i przepada za opowiadaniami. Nie wolno lekceważyć tych faktów, gdyż pomaga to dziecku w wysławianiu się, w umiejętności wyrażania swych myśli i uczuć.

12.  Jeśli mimo wszystko nie udało się zapobiec powstaniu defektów mowy, nie wolno opuszczać rąk. Powstające w Polsce coraz liczniejsze poradnie logopedyczne są w stanie pomóc dziecku, o ile rodzice i wychowawcy będą z nimi jak najściślej współpracować.

(za: Leon Kaczmarek)

Uwagi praktyczne:

• Nie wolno bagatelizować ewentualnych trudności u chłopców i mylnie sądzić, że mogą oni nieco później osiągać umiejętności językowe niż dziewczynki.
• Karm piersią.
• Twoje dziecko powinno jak najkrócej być karmione butelką.
• Staraj się jak najwcześniej odzwyczaić dziecko od smoczka – gryzaczka.
• Rozmawiaj z malcem jak najczęściej. Opowiadaj o codziennych czynnościach, używanych przedmiotach, o tym, co się dzieje na spacerze…
• Mów do dziecka tak, jakbyś z nim rozmawiała, zadawaj pytania, nawet, jeśli na początku nie otrzymasz odpowiedzi
• Unikaj dziecinnego języka, kiedy mówisz do dziecka.
• Baw się z dzieckiem w naśladowanie odgłosów, min, ruchów.
• Odpowiadaj, gdy maluch cię „zagaduje”.
• Kiedy mówisz do dziecka wiele razy powtarzaj określone słowo, np. „to mydło, to mydło do mycia”.
• Zachęcaj, aby dziecko patrzyło na ciebie, kiedy mówisz. Dziecko wówczas zobaczy, jak układasz usta, gdy wymawiasz poszczególne głoski.
• Recytuj wierszyki, śpiewaj piosenki.

Stan mowy ma ogromny wpływ na naukę szkolną. Od tego, jak dziecko mówi zależą w znacznej mierze jego postępy w nauce oraz pozycja społeczna w grupie klasowej, co nazywa się powodzeniem szkolnym.